“Hoor wie tikt daar, kinderen… Hoor wie bonst er nu weer keihard tegen mijn (toch al kleine) raam?”

Tijdens de Week van de Vaktherapie stond één thema centraal: zelfbeeld.Hoe kijk je naar jezelf? Soms is dat beeld helder, soms gebroken, vertroebeld en misschien wel veel groter of kleiner dan de werkelijkheid. En soms draag je een masker om de buitenwereld iets anders te laten zien dan wat er vanbinnen speelt.Herkenbaar?Vaktherapie biedt een veilige ruimte om deze beelden te onderzoeken, te ervaren en stap voor stap te veranderen. Niet door er alleen over te praten, maar door te doen, te voelen en te beleven.Want werken aan je zelfbeeld begint bij ervaren.En dát is precies waar vaktherapie zo krachtig in is.

Een cliënt zat tegenover me. Een oudere dame met een licht verstandelijke beperking. Over haar gehele buik liep een groot, gehavend litteken vanwege een zware operatie, een strijd tussen leven en dood.Voor haar voelde dat litteken als een verminking: een lichaam dat niet meer mooi was, waar niemand meer op zit te wachten.Maar terwijl zij zichzelf zag als toegetakeld, zag ik iets anders: een vrouw die had gevochten, die viel en steeds weer overeind kwam en weer doorging. Een vrouw die om hulp durft te vragen. Dat is veerkracht.In vaktherapie onderzoeken we dat verschil – tussen hoe iemand zichzelf ziet en wie zij werkelijk is. Niet door alleen te praten, maar door te doen en te ervaren. Met creatieve werkvormen én elementen uit schematherapie worden patronen zichtbaar en ontstaat ruimte om een positiever, veerkrachtiger zelfbeeld op te bouwen.