“Hoor wie tikt daar, kinderen… Hoor wie bonst er nu weer keihard tegen mijn (toch al kleine) raam?”
“Hoor wie tikt daar, kinderen… Hoor wie bonst er nu weer keihard tegen mijn (toch al kleine) raam?”
De Sinterklaasperiode lijkt één groot feest, maar voor veel mensen voelt het alsof hun raampje steeds verder dichtschuift. Er hoeft maar weinig te gebeuren om eruit te schieten – soms knalt de spanning omhoog en uit zich in boosheid, ruzie, onrust en overprikkeling.
Want tja… surprises, knutselstress, cadeautjes kopen, schoenen vullen, drukte thuis… het stapelt zich op. Overprikkeling ligt op de loer. En dan zie je het gebeuren: lontjes worden kort, conflicten ontstaan. Het heerlijk avondje is verdwenen en de gezelligheid ver te zoeken.
Maar niet iedereen ervaart die drukte en chaos. Soms is er juist het tegenovergestelde: een stilte die harder binnenkomt dan lawaai. Een leegte gevuld met somberheid, verdriet en eenzaamheid. Niet iedereen beleeft deze dagen in een warme, volle huiskamer. Voor sommige mensen is deze periode extra zwaar: het gemis van iemand die er niet meer is, of het dragen van oud verdriet, kan juist rond de feestdagen nog intenser voelbaar zijn.
Achter iedere overlevingsmodus schuilt vaak een hoofd dat snakt naar rust en stilte, naar aandacht, een beetje liefde en verbinding. Want daarachter zit een verhaal dat gehoord wil worden. Soms helpt het om niet te vechten tegen wat er is, maar om te accepteren en te verdragen wat je voelt – ook als het ongemakkelijk is.
Zodat de feestdagen alleen in het teken staan van overleven, maar van samen genieten van warmte, rust, verbondenheid én een moment van zelfzorg.
